دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گروه تکثیر و پرورش آبزیان، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گرگان، ایران 2- گروه تکثیر و پرورش آبزیان، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان، گرگان، ایران
چکیده: (1024 مشاهده)
با توجه به اثرات محرکهای ایمنی گیاهی بر واکنش ایمنی غیراختصاصی آبزیان، این مطالعه با هدف بررسی اثرات عصاره گیاه گزنه (Utricadioica) بر شاخصهای ایمنی موکوس (لیزوزیم، ایمنوگلوبولینکل و پروتئاز) و همچنین بیان ژن مرتبط با ایمنی TNF-alfa در لارو ماهی قرمز (Carassiusauratus) صورت پذیرفت. تعداد 180 قطعه لارو ماهی با میانگین وزنی 014/0± 192/0گرم در 3 تیمار آزمایشی و هر تیمار با 2 تکرار شامل تیمار شاهد (جیره غذایی بدون عصاره)، تیمارهای با جیره غذایی حاوی عصاره (2 و 4 گرم در کیلوگرم غذا) به صورت تصادفی در آکواریومهای پرورش تقسیم و به مدت 6 ماه مورد تغذیه قرارگرفتند. ارزیابی شاخصهای ایمنی موکوس، فعالیت لیزوزیم و آنزیم پروتئاز موجود در موکوس در ماهیان تغذیهشده با 4 گرم عصاره گزنه در مقایسه با شاهد و تغذیهشده با 2 گرم عصاره تفاوت معنیداری نشان داد (05/0˂p). در مقایسه میزان توتال ایمنوگلوبولین درماهیان تغذیهشده با عصاره گزنه با گروه شاهد اختلاف معنیداری مشاهده نشد (05/0<p). داده های بیان ژن اختلاف معنیدار در میزان بیان ژن TNF-alfa در ماهیان تغذیه شده با عصاره گزنه در مقایسه با گروه کنترل با یک روند وابسته به دوز را نشان داد (05/0˂p) و با افزایش سطحعصاره در جیره غذایی مقدار نسبی بیان ژن افزایش یافت. براساس نتایج این تحقیق و عصاره گزنه در بهبود شاخصهای ایمنی موکوسی و بیان ژن ایمنی در ماهی قرمز به عنوان یک مکمل غذایی در بهبود عملکرد سیستم ایمنی غیر اختصاصی ماهی قرمز پیشنهاد میشود.
Nezhad Moghadam S, Imanpoor M R, Jafari V, Safari R. Effect of Nettles (Utrica dioica) hydroalcohalic extract on mucosal immune response and immune related (TNF-alfa) gene expression in goldfish. JAD 2024; 18 (1) :92-103 URL: http://aqudev.liau.ac.ir/article-1-480-fa.html
نژادمقدم شبنم، ایمانپور محمدرضا، جعفری ولی اله، صفری رقیه. اثرات تغذیهای عصاره گیاه گزنه (Utrica dioica) بر پاسخ ایمنی موکوس و بیان ژن مربوط به ایمنی TNF-alfa در ماهی قرمز (Carassius auratus). نشریه توسعه آبزی پروری. 1403; 18 (1) :92-103