فیل­ماهی از ماهیان خاویاری با ارزش اقتصادی دریای خزر می­باشد اما مطالعات محدودی روی نیاز­های اکسیژنی آن صورت گرفته است. در این مطالعه اثر غلظت اکسیژن محلول در آب بر آسیب­شناسی بافت طحال فیل­ماهیان پرورشی در دو گروه وزنی با متوسط وزن 2/49±9/280 و 1/138±9/1217گرم بررسی شد. تیمار­های اکسیژن شامل هیپوکسی (mg/l 3-2)، نورموکسی (mg/l 6- 5) و هیپراکسی (mg/l 10- 9) به مدت هشت هفته بودند. نمونه­های بافت در محلول بوئن تثبیت شدند. سپس با روش متداول آبگیری شده و در قالب­های پارافینی قرار گرفتند. نمونه­ها با دستگاه میکروتوم برش داده شده و با روش هماتوکسیلن- ائوزین رنگ­آمیزی شدند. نتایج بررسی آسیب­شناسی بافت طحال نشان داد که در تیمار هیپوکسی هر دو گروه وزنی پرخونی نشان دادند و در گروه وزنی پایین، وجود استحاله سلولی و واکوئوله شدن سیتوپلاسم سلول­ها مشاهده گردید. در تیمار هیپراکسی تورم سلولی و واکوئوله شدن سیتوپلاسم در هر دو گروه وزنی وجود داشت. در هر دو گروه وزنی اختلاف معنی­داری در وزن ماهیان و وزن طحال مشاهده شد (05/0< P). با توجه به کاهش معنی­دار وزن طحال نسبت به وزن بدن و مشاهده پرخونی و نواحی غنی از گلبول قرمز در تیمار هیپوکسی می­توان عنوان کردکه بافت طحال فیل­ماهی در شرایط هیپوکسی گلبول قرمز آزاد کرده و از این طریق به ماهی در تحمل شرایط کمبود اکسیژن، کمک می­کند.