تیلاپیا یکی از پر مصرف­ترین ماهی­های جهان است و به همین دلیل کشورهای پرورش­دهنده و میزان تولید آن  با سرعت بسیار زیادی رو به افزایش است. بیولوژی تولید مثل جنس Oreochromis niloticus دارای برخی ویژگی­های منفی مانند هماوری پایین و تخم­ریزی غیر همزمان است و به همین دلیل تلاش­هایی برای کم کردن این مشکلات صورت گرفته است. یکی از مشکلات و چالش­ها در کارگاه­های تکثیر تیلاپیا نیز همین عدم همزمانی در رسیدگی جنسی مولدین و تخم­ریزی ماهی­های مولد ماده می­باشد. در این تحقیق اثر تحریکی یک  آنالوگ LHRH به تنهایی و نیز همراه با دو آنتاگونیست دوپامینی نسل سوم به نام Olanzapine و Clozapine که به ترتیب محدودکننده عملکرد رسپتورهای دوپامینی D2 و D4 می­باشند بر همزمانی و افزایش راندمان تکثیر ماهی تیلاپیای نیل مورد بررسی قرار گرفته و با یک آنتاگونیست شناخته شده عمومی (دامپریدون) مقایسه گردید. نتایج تحقیق حاکی از بهبود راندمان تولید مثلی تیلاپیا در شاخص­های کیفی و کمی مورد بررسی تحت تأثیر آنتاگونیست­های دوپامینی بود که در بسیاری از موارد اختلاف معنی­داری با تیماری بود که تنها آنالوگ LHRH را دریافت کرده بود. این نتایج نشان­دهنده وجود ممانعت دوپامینرژیک در ماهی تیلاپیای نیل می­باشد. تسریع و همزمانی تخم­ریزی در مولدین، افزایش قطر تخمک، افزایش درصد تخم­ریزی مولدین و افزایش شاخص اوولاسیون بخشی از اثرات مثبت تزریق آنتاگونیست­های دوپامینی در تکثیر این ماهی بود. با جمع­بندی مقایسه شاخص­های تکثیر تیمارها می­توان نتیجه گرفت که تیمار­های نسل سوم در شاخص­های تکثیر کمی بهتر از دامپریدون عمل کرده­اند. همچنین نتایج بهتر دوزهای اولانزاپین نسبت به کلوزاپین نشان می­دهد که رسپتورهای D2 در ماهی تیلاپیا نقش مؤثرتری در تأخیر فرایند تولید­مثل دارند و بلاک کردن این رسپتورها مفیدتر از بلاک کردن رسپتورهای D4 است که احتمالا تأثیر کم‏تری در ممانعت از تولید مثل دارند.