در این تحقیق از مکمل نمک در خوراک بچه­ماهیان سفید (حدود یک گرم) در محیط آب شیرین به منظور تغییرات بافت آبشش و کلیه جهت تحریک سیستم تنظیم اسمزی استفاده گردید. هدف از این تحقیق، افزایش نرخ بقاء بچه ماهیان به هنگام رهاسازی به آب لب­شور بود. میانگین وزن اولیه بچه ماهیان 0.01±0.91 گرم  (میانگین±خطای استاندارد) بود. آزمایش در دو مرحله انجام شد. در مرحله یک بچه ماهیان بمدت 15 روز در آب شیرین با غذای تجاری و مکمل نمک کلرید سدیم در 4 تیمار (تیمار شاهد بدون مکمل نمک، 5، 7 و 10 درصد) تغذیه شدند. هر تیمار شامل 3 تکرار  بود. در مرحله دو به آب لب­شور دریای خزر (12.5 گرم در هزار)  انتقال و بمدت 28 روز با غذای تجاری بدون مکمل نمک تغذیه گردیدند. نتایج نشان داد که در تیمارهای مرحله یک تغییری در بافت کلیه مشاهده نشد. اما، اختلاف معنی داری بین اندازه گلومرول و لوله های کلیوی بین دو محیط آب شیرین و لب­شور (بین مرحله یک و دو) مشهود بود (0.05>P). در مرحله یک سلول­های جانبی آماده تبدیل به سلول کلراید در آبشش در تیمارهای تغذیه شده با مکمل نمک مشهود بود. در پایان مرحله دو تعداد سلول های کلراید آبشش در تیمار شاهد کمتر از تیمارهای تغذیه شده با مکمل نمک در مرحله یک بود (0.05>P). نتایج نشان داد که بچه­ماهیان در تغذیه از مکمل5 درصد نمک کلرید سدیم در جیره غذایی در مقابل تیمارهای دیگر از نرخ بازماندگی بیشتری برخوردار بودند (0.05>P). بنابراین تغذیه ماهیان سفید انگشت قد در آب شیرین با سطوح پایین  مکمل نمک در جیره غذایی سبب تحریک فیزیولوژی ماهی در برابر محیط آب شور می گردد.